Muszę przyznać, że sernik wyszedł mi genialny. Aczkolwiek nie polecam chyba aż tego poziomu spontaniczności kulinarnej.
Nie jadamy serników, więc nigdy ich nie robię, ale ten smętny kawałek sera w lodówce wołał o litość, a przepis z Moich wypieków wydawał się prosty jak budowa cepa. Zmieliłam więc twaróg i dopiero później zważyłam, odkrywając, że mam go o połowę za mało na choćby niewielki serniczek. Trzymając miskę na wadze, wydłubywałam do niej kolejne resztki, choćby z grubsza przypominające biały ser: mascarpone, twarożek kanapkowy, kwaśną śmietanę i jogurt, żeby osiągnąć wymagane przepisem 450 g. Po tej heroicznej walce zajęłam się spodem z ciasteczek, odkrywając, że ich także mam za mało. W blenderze wylądowały więc herbatniki maślane, reszta ciasteczek korzennych z Lidla, kilka ocalałych Digestive i paczuszka Belvita, ukradzionych ze śniadaniówki Loli.
Okazało się, że jak w hodowli psów, mieszanki ras mogą dać niespodziewanie dobre rezultaty. Mąż zeżarł pół sernika (którego normalnie nie lubi i nie jada), i po krótkim namyśle oznajmił: – To przesądza sprawę. Nie mogę się z tobą rozwieść. –
Małżeństwo mam więc stabilne i pewne. Hurra.
Ale za tozaraz zacznę mieć syndrom pustego gniazda.
Misiek – mój słodki mały Miś pluszowy – miał studniówkę w ten weekend. W związku z tym po raz pierwszy w życiu zobaczyłam mojego syna w garniturze. Wyglądał jak, mmm, no po prostu, Bond, Misiek Bond. Z czerwona muszką, choć bez martini. Uroczo wręcz i mówię to, rzecz jasna, z całkowitym obiektywizmem zaślepionej macierzyńskim uczuciem mamusi.
Zaraz matura, studia i dziecko mi wyfrunie w szeroki świat. Jak dobrze, że mam drugie, zapasowe……
No dobrze. Idę poszukać zaginionego kółka od odkurzacza i pomartwić się brakiem pracy (mojej, bo obiecałam mężowi, że brakiem JEGO pracy zacznę się martwić dopiero w lutym). Sernik polecam. Pomaga na nieskomplikowane smutki. Na te większe, to już chyba tylko brownie da radę. Podwójnie czekoladowe…..
